Εμμανουήλ Κωνσταντίνος Βιδάκης / Emmanouil Konstantinos Vidakis 1895 - 1944 Bearbeiten

Ο Βιδάκης Εμμανουήλ ήταν το μεγαλύτερο  από τα 5 (πέντε) παιδιά του Κωνσταντίνου Βιδάκη. Είχε άλλους 2 (δύο) αδερφούς και 2 (δύο) αδερφές οι οποίες πέθαναν σε ηλικία περίπου 20 ετών (η μία πέθανε από γρίπη ενώ η άλλη κατά την διάρκεια τοκετού στο πρώτο της παιδί). Ο Εμμανουήλ ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με το επάγγελμα του πατέρα του, ήταν κρεοπώλης, ενώ διατηρούσε και ένα μεγάλο κοπάδι από αιγοπρόβατα στην περιοχή της Βίγλας Λουτρακίου.Ο αδερφός του, Νικόλαος Βιδάκης ή Τσικαλάς, είχε ενταχθεί στην αντίσταση κατά της Γερμανικής κατοχής και ήταν καταζητούμενος από τις αρχές. Το καλοκαίρι του 1942, ο Τσικαλάς κρυβόταν στα ορεινά του Μαγκαφουριού. Στην περιοχή αυτή, και πιο συγκεκριμένα στο σπίτι της Βίγλας, ένας  Έλληνας, ονομαζόμενος Βάτσης, που έβοσκε στην περιοχή τα αιγοπρόβατα του, είχε δεί τον Εμμανουήλ Βιδάκη και τον Γεώργιο Δράκου Ξυλούρη και έδιναν φαγητό στον καταζητούμενο Τσικαλά. Ο Τσικαλάς αντιλήφθηκε τον προδότη αμέσως και τον συνέλαβε με σκοπό να τον γκρεμίσει από έναν κοντινό γκρεμό που ονομάζεται Μεγάλη Ρέχτρα, όμως κατόπιν παρέμβασης του Ξυλούρη Γεώργιου και Βιδάκη Εμμανουήλ αφέθηκε ελεύθερος δίδοντας τους όρκο πως δεν θα τους πρόδιδε. Μόλις πήγε στον Κρουσώνα αθέτησε τον όρκο του, συναντήθηκε και  μετάφερε την πληροφορία στον Νικόλαο Τζουλιά, ο οποίος ήταν στενός συνεργάτης των Γερμανών και ένα απόσπασμα από Γερμανούς στρατιώτες μετάβηκε στην περιοχή και συνέλαβε τον Εμμανουήλ Βιδάκη και τον Γεώργιο Ξυλούρη. Μεταφέρθηκαν αρχικά στην Πηγάιδα ή στοά Μακάσι, εντός των τειχών του Ηρακλείου και έπειτα στις φυλακές Αγυιάς Χανίων. Από την Αγυιά μεταφέρθηκαν  την επόμενη χρονιά, προς το τέλος του  καλοκαιριού  του 1943 στο Ζέμουν της Σερβίας και από έκει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν.

Εκεί, σύμφωνα με προφορική μαρτυρία του Πειρασμάκη Μιχαήλ (αριθμός κρατούμενου 38326, επιζών των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, ο οποίος απεβίωσε το 2001) ο οποίος εκμυστηρεύτηκε, περίπου το 1985, στον Γεώργιο  Ξυλούρη του Μύρωνα, (ονομάστηκε Γεώργιος για την μνήμη του Γεωργ.Δράκου Ξυλούρη) γεγονότα που αφορούσαν τα βιώματα των: Γεώργιου Δ. Ξυλούρη,  Χουμά Ιωάννη (με αριθμό κρατουμένου 38242), Σαββάκη Μιχαήλ (με αριθμό 38339),  Βιδάκη Εμμανουήλ (με αριθμό κρατουμένου 38371) και του γιατρού Ι.Φ. (αριθμός κρατούμενου 38256)  στο Μαουτχάουζεν. Συγκεκριμένα ο Μιχαήλ Πειρασμάκης  είπε: «Ο γιατρός τους έφαγε όλους» (εννοώντας ότι ο γιατρός τους θανάτωσε). «Στο Βελιγράδι, ο γιατρός  δεν μας έκανε παρέα ενώ είχαμε ξεκινήσει μαζί ως ομάδα από τα Χανιά και έκανε παρέα με τον Μηλιαράκη (επάγγελμα Χημικός) και τον στρατηγό Καλομενόπουλο. Κάποια στιγμή ο Χουμάς ρώτησε τον γιατρό γιατί δεν μας  πλησιάζει  και εκείνος απάντησε “επειδή είστε αμόρφωτοι, βοσκοί”. Ο Χουμάς τότε θύμωσε και διαπληκτίστηκαν. Ο Ξυλούρης, ο Βιδάκης και ο Σαββάκης πήραν τότε το μέρος του Χουμά και ο γιατρός συνέχισε τις ύβρεις προς όλους, εκτός από εμένα που δεν έλαβα μέρος στην διαμάχη.  Φεύγοντας  στο τέλος του καυγά,  ο γιατρός απευθυνόμενος στον Χουμά είπε  “καλαά!!!  Γιάννη  θα το θυμάμαι”. Έκτοτε είχαν ψυχρανθεί και δεν μιλούσαν…. Αυτή είναι η μοναδική προφορική μαρτυρία από τον επιζώντα Πειρασμάκη, ενώ από τον επιζώντα γιατρό, ο οποίος απεβίωσε το 1978, δεν υπάρχει κάποια  μαρτυρία για τους Κρουσανιώτες. Επίσης οι προσωπικοί φίλοι του γιατρού από το Ζέμουν, Μηλιαράκης και Καλομενόπουλος, επέζησαν. Ο πρώτος διορίστηκε στο στρατόπεδο νοσοκόμος  ενώ ο δεύτερος  νυχτοφύλακας χάρη στην παρέμβαση του γιατρού προς την διοίκηση του στρατοπέδου.

Όλοι οι Κρουσανιώτες όμως που διαπληκτίστηκαν με τον γιατρό στο Ζέμουν της Σερβίας, καθώς και  Κρουσανιώτες που πήγαν αργότερα στο Μαουτχάουζεν ως κρατούμενοι, βρήκαν τον θάνατο. Δυστυχώς οι Κρουσανιώτες δεν συμπεριλήφθηκαν από τον γιατρό ή τους νοσοκόμους Έλληνες του στρατοπέδου στους συμπαθείς ώστε να γλιτώσουν το θάνατο… Ο Εμμανουήλ Βιδάκης άφησε τρία παιδιά ορφανά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι.Το τέλος όμως και του προδότη Βάτση δεν ήταν αίσιο. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Κρήτης από τα Γερμανικά στρατεύματα, ένας αντιστασιακός που ονομαζόταν Μανιάκος, έσφαξε τον Βάτση για την προδοσία που έκανε.

Μύρων Μ. Ξυλούρης, από τον Κρουσώνα

Emmanouil Vidakis war das älteste der fünf Kinder von Konstantinos Vidakis. Er hatte zwei weitere Brüder und zwei Schwestern, letztere starben jedoch etwa im Alter von 20 Jahren (eine erkrankte an der Grippe, die andere starb bei ihrer ersten Schwangerschaft). Emmanouil erlernte bereits im jungen Alter den Beruf seines Vaters, der Metzger war, und besaß auch eine große Ziegen- und Schafherde im Gebiet Vigla bei Loutraki. Sein Bruder Nikolaos Vidakis bzw. Tsikalas hatte sich der Widerstandsbewegung gegen die deutschen Besatzer angeschlossen und wurde von den Behörden gesucht. Im Sommer 1942 hatte sich Tsikalas im Berggebiet von Mangafouri versteckt. In dieser Gegend, im Haus von Vigla, hatte ein Grieche namens Vatsis, der seine Schafe in der Gegend weiden ließ, Emmanouil Vidakis und Georgios Drakos Xylouris dabei beobachtet, wie sie dem Gesuchten Tsikalas Lebensmittel brachten. Tsikalas bemerkte den Verräter sofort und nahm ihn fest, um ihn von der nahe gelegenen Klippe Megali Rechtra zu stürzen, ließ ihn jedoch nach einer Intervention von Georgios Xylouris und Emmanouil Vidakis frei, nachdem er ihnen geschworen hatte, sie nicht zu verraten. Sobald er in Krousonas ankam, brach er seinen Schwur und gab die Information an Nikolaos Tsoulias weiter, der eng mit den Nazis kollaborierte. Ein deutsches Kommando wurde in die Gegend geschickt und nahm Emmanouil Vidakis und Georgios Xylouris fest. Sie wurden zunächst in Pigaida bzw. in den Makasi-Stollen innerhalb der Festungsmauern von Heraklion und später im Gefängnis von Agia in Chania interniert. Von Agia wurden sie im darauffolgenden Jahr - gegen Ende des Sommers 1943 - nach Zemun in Serbien und von dort in das Konzentrationslager von Mauthausen gebracht.

In einer mündlichen Erzählung vertraute Michael Pirasmakis (Gefangenennummer 38326,  Überlebender der Konzentrationslager, der 2001 verstarb) etwa im Jahr 1985 Georgios Xylouris, Sohn von  Myronas (er wurde zum Gedenken an Georgios Xylouris auch Georgios getauft) Ereignisse aus dem Leben der folgenden Mitgefangenen in Mauthausen an: Georgios D. Xylouris, Ioannis Houmas, (Gefangenennummer 38242), Michael Savvakis (Gefangenennummer 38339), Emmanouil Vidakis (Gefangenennummer 38371) und Arzt I. F. (Gefangenennummer 38256). Konkret berichtete Michael Pirasmakis Folgendes: „Der Arzt hat sie alle auf dem Gewissen“ (und meinte dabei, dass der Arzt sie alle getötet hatte). „In Belgrad gesellte sich der Arzt nicht zu uns, obwohl wir Chania als Gruppe verließen, und freundete sich stattdessen mit Miliarakis (von Beruf Chemiker) und General Kalomenopoulos an. Einmal hat Houmas den Arzt gefragt, warum er nicht zu uns kommt, und er erwiderte „weil Ihr Ungebildete, Hirten seid“. Houmas wurde daraufhin wütend und die beiden stritten sich. Xylouris, Vidakis, und Savvakis stellten sich dann auf die Seite von Houmas, und der Arzt beschimpfte dann weiterhin alle außer mir, da ich nicht an dem Streit teilnahm.  Als der Streit dann endete, wendete sich der Arzt an Houmas und sagte „Na gut!  Yiannis, ich werde das hier nicht vergessen“. Ab diesem Zeitpunkt distanzierten sich die beiden und sprachen nicht mehr miteinander… Es handelt sich um die einzige mündliche Zeugenaussage des Überlebenden Pirasmakis, während es vom Arzt, der auch überlebte und im Jahr 1978 verstarb, keine Zeugenaussagen über die vier Männer aus dem Dorf Krousonas gibt. Die persönlichen Freunde des Arztes aus Zemun, Miliarakis und Kalomenopoulos, überlebten ebenfalls. Ersterer wurde als Krankenpfleger bestellt, Letzterer dank der Intervention des Arztes bei der Lagerverwaltung als Nachtwärter engagiert.

Sämtliche Männer aus dem Dorf Krousonas, die in Zemun (Serbien) mit dem Arzt gestritten hatten, sowie sämtliche Gefangene aus Krousonas, die später nach Mauthausen kamen, fanden dort den Tod. Leider wurden die aus Krousonas stammenden Gefangenen nicht vom Arzt bzw. von den griechischen Krankenpflegern des Lagers als Begünstigte auserwählt, um dem Tod zu entkommen... Emmanoil Vidakis hinterließ drei Kinder, zwei Buben und ein Mädchen. Der Verräter Vatsis fand allerdings auch kein gutes Ende. Sofort nach der Befreiung Kretas von den deutschen Truppen suchte ihn ein Widerstandskämpfer namens Maniakos auf und bestrafte ihn für seinen Verrat mit dem Tod.

Μyron M. Xylouris aus Krousonas