Ludwik Kaczmarek 1900 - 1941 Edycja

Ludwik Kaczmarek

Urodził się dnia 26 sierpnia 1900 r. w Dąbrowie, powiat krotoszyński, w rodzinie rolniczej.

W latach 1908-1912 uczęszczał do szkoły podstawowej w Dąbrowie.

W roku 1912 został uczniem gimnazjum w Kępnie. Wybuch I wojny światowej oraz śmierć ojca były powodem przerwania nauki w gimnazjum, w którym ukończył 3 klasy.

W roku 1918 (prawdopodobnie na początku listopada) zaciągnął się ochotniczo do powstającej na terenie województwa poznańskiego (jeszcze pod zaborem niemieckim) formacji polskich sił zbrojnych.

Z chwilą wybuchu powstania wielkopolskiego wstąpił ochotniczo w szeregi powstańcze i brał udział w walkach o Krotoszyn i Zduny, a następnie był na froncie walk na linii Odolanów, Ostrzeszów, Antonin. Zakończenie powstania zastało go w Antoninie, gdzie przyjął w marcu 1919 roku propozycję dowódcy kompanii i został skierowany do szkoły podoficerskiej w Poznaniu. W czerwcu 1919 roku został przeniesiony na poligon w Biedrusku.

02.01.1920 r., po pomyślnie zdanym egzaminie, awansował do stopnia kaprala i pozostał w szkole podoficerskiej w charakterze instruktora.

29.05.1920 r. wraz z trzynastoma towarzyszami broni dostał rozkaz udania się na front wojny polsko-bolszewickiej. Panujący na froncie chaos odwrotu utrudniał mu dotarcie do jego pułku. Po licznych potyczkach (ataki i odwroty) w dniu 10.07.1920 r. Został ranny pod Mołodecznem (dzisiejsza Białoruś) i dostał się do niewoli bolszewickiej.

Po wyleczeniu rany postrzałowej w szpitalu w Moskwie, uciekł z obozu jenieckiego i po licznych przygodach udało mu się przedostać do Polski.

Powrócił do swojej jednostki wojskowej, gdzie do 15.09.1921 r. pełnił funkcję kuriera w oddziale demobilizacyjnym 70 Pułku Piechoty w Śremie, skąd został zdemobilizowany.

W roku szkolnym 1922 rozpoczął naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Koźminie, które ukończył w 1925 r. uzyskując świadectwo dojrzałości i uprawnienia do pełnienia obowiązków nauczyciela tymczasowego w szkołach powszechnych.

W dniu 14.07.1925 r. powierzono mu samoistną posadę nauczyciela w Borzęciczkach, którą objął z dniem 01.09.1925 r..

W dniu 06.04.1926 r. zawarł ślub kościelny z Anną Stefan i osiadł w Borzęciczkach na stałe.

Z małżeństwa przyszło na świat troje dzieci:

- Teodozja ur. 1927 r.

- Henryk ur. 1929 r.

- Teresa ur. 1932 r.

Po zdaniu drugiego egzaminu nauczycielskiego, w dniu 20.06.1928 r. został mianowany przez kuratora na nauczyciela stałego w Borzęciczkach.

Funkcję nauczyciela pełnił do wybuchu II wojny światowej, w której brał czynny udział zmobilizowany już pod koniec lipca 1939 r. do służby wojskowej w intendenturze w Kutnie.

Po powrocie z wojny został zaaresztowany przez Gestapo w dniu 16.05.1940 r. i osadzony najpierw w forcie VII-mym w Poznaniu, później w obozie koncentracyjnym w Dachau, a ostatecznie w obozie koncentracyjnym w Mauthausen-Gusen, gdzie został zamordowany w dniu 15.04.1941 r.

Teresa Płóciennik, córka & Henryk Kaczmarek, syn 

Ludwik Kaczmarek

wurde am 26. August 1900 in Dąbrowa, Kreis Krotoszyn (Krotoschin), als Sohn einer Bauernfamilie geboren.

In den Jahren 1908 bis 1912 besuchte er die Grundschule in Dąbrowa.

Im Jahr 1912 wurde er Schüler des Gymnasiums in Kępno (Kempen).

Nach Abschluss von drei Klassen brach er das Gymnasium wegen des Todes seines Vaters und dem Ausbruch des Ersten Weltkrieges ab.

1918 (wahrscheinlich Anfang November) meldete er sich freiwillig zur Aufstellung der polnischen Streitkräfte in der Woiwodscham Posen (noch unter deutscher Besatzung).

Im Moment des Ausbruchs des Großpolnischen Aufstands ist er freiwillig den Reihen der Aufständischen beigetreten und nahm an den Kämpfen um Krotoszyn (Krotoschin) und Zduny teil. Danach stand er an vorderster Front der Kämpfe auf der Odolanów (Adelnau)-, Ostrzeszów- und Antonin-Linie. Am Ende des Aufstands war er in Antonin, wo er Befehlshaber der Kompanie war und in eine Unteroffiziersschule in Posen aufgenommen wurde. Im Juni 1919 wurde er auf das Übungsgelände in Biedrusko versetzt.

Am 2. Januar 1920 wurde er nach erfolgreich bestandener Prüfung zum Korporal befördert und blieb als Ausbilder an der Unteroffiziersschule.

Am 29. Mai 1920 wurde ihm zusammen mit dreizehn Mitstreitern befohlen, an die Front des polnisch-bolschewistischen Krieges zu gehen. Das Rückzugschaos an der Front machte es ihm schwer, sein Regiment zu erreichen. Nach diesen Gefechten (Angriffe und Rückzug) wurde er am 10. Juli 1920 in der Nähe von Molodetschno (heute Weißrussland) verwundet und geriet in bolschewistsche Gefangenschaft.

Nachdem er in einem Krankenhaus in Moskau von einer Schusswunde geheilt wurde, floh er aus einem Kriegsgefangenenlager und es gelang ihm nach viele Abenteuern nach Polen zurückkehren.

Er kehrte zu seiner Militäreinheit zurück, wo er bis zum 15. September 1921 als Kurier in der Demobilisierungseinheit des 70. Infanterieregiments in Śrem (Schrimm) diente, von wo aus er demobilisiert wurde.

Im Jahr 1922 hat er eine Lehre in Państwowe Seminarium Nauczycielskie Męskie w Koźminie (Staatliches Lehrerausbildungsseminar für Männer in Koschmin) angefangen, welche er 1925 mit der Matura und der Befugnis die Aufgaben eines Lehrers an öffentlichen Schulen auszuüben abschloss.

Am 14. Juli 1925 wurde ihm eine selbständige Stelle als Lehrer in Borzęciczki (Radenz) anvertraut, die er am 1. September 1925 annahm.

Am 6. April 1926 heiratete er Anna Stefan kirchlich und sie ließen sich in Borzęciczki endgültg nieder. Aus der Ehe wurden drei Kinder geboren:

- Teodozja geb. 1927 r.

- Henryk geb. 1929 r.

- Teresa geb. 1932 r.

Nachdem er am 20. Juni 1928 eine weitere Lehrerprüfung bestanden hatte, wurde er vom einem Bildungsbeamten zum festen Lehrer in Borzęciczki ernannt.

Er hat bis zum Ausbruch des Zweiten Weltkrieges als Lehrer gearbeitet und wurde bereits Ende Juli 1939 zur Wehrpflicht in der Intendantur in Kutno einberufen.

Nach seiner Rückkehr aus dem Krieg wurde er am 16. Mai 1940 von der Gestapo verhaftet und im Fort VII in Posen (Polizeigefängnis und Übergangslager) inhaftiert. Später dann ins Konzentratonslager Dachau und anschließend ins Konzentratonslager Mauthausen-Gusen überstellt, wo er am 15. April 1941 ermordet wurde.

Teresa Płóciennik, Tochter und Henryk Kaczmarek, Sohn